MAVİ SANDALYEM

Herkesin gönülden bağlı olduğu , onsuz yapamam dediği eşyaları vardır…

Benim bir sandalyem var…

Önce onun hayalini kurmuştum. Mavi ve çok rahat olacaktı…Bürosit’in başbayiine gitmiştik annemle..

1994 yılında bir sonbahar akşamı, ne zamandır  para biriktirdiğim çalışma sandalyesini almayı başarmıştım. Arabama yerleştiklerinde keyfim o kadar yerindeydi ki, kırmızı ışıkta durduğumda arabama yaklaşan dilenciye öğrenci halimle güzel bir para verdiğimi hatırlıyorum.

Çalışma masama onu yaklaştırıp, üzerinde hiç sıkılmadan, çok uzun saatler ders çalıştım. Ama gerçekten çok uzun saatler…Şöyle anlatayım, tıp öğrenimim boyunca düzenli her gece…Sonrasında tıpta uzmanlık sınavına 6 ay boyunca her gün minimum 12 saat…TUS a öylesine kesintisiz ve uzun çalışma saatleri ile hazırlanmıştım ki, annem bana acıyarak  ‘kuluçkaya yatsan altından yavrular çoktan çıkardı’ yorumunu yapmıştı.  Sonrasında Çocuk ihtisasımı yine onunla kazandım…29 yaşında saatlerce ders çalışırken annem artık itiraf etti, ‘  seni bu masa yanında  , bu sandalye üzerinde görmek istemiyorum’..Artık annem acımadan, can sıkıntısına doğru yol almıştı.İhtisasım bitince evlendim, Londra’ya gelin olarak giderken yanımda sadece sandalyemi götürdüm..Büyük bir karton kutuya iki parça halinde yerleştirdim. Yeni çalışma odamı ona göre mavi olarak düzenledim. Benim için sandalyemin üzerinde geçen her  an, karlı geçirdiğim zaman olmuştur..Ya kitap okudum, ya bir şeyler yazdım, ya da meslek sahibi oldum..

Londra’dan döndüğünde bir şeyler değişmişti sandalyemde..Amortisörü o kadar iyi çalışmıyordu. Eskiyen yüzü, artık popomun ve sırtımın şeklini alan iç döşemesi ise bir bakım gerektirdiğini anlatıyordu. Bu arada kızım da kucağımda, biz üzerinde Başasistanlık sınavını kazandık. 2010, 15 eylül gece 1’de üzerinde kitap okurken, amortisörü içinden yere düşerek, beni üzerinden düşürmemeye çalışarak son noktayı koydu…Onca yılın yorgunluğu, benim ağırlığım…katlanmıştı ise daha ne yapsın.

Acil bir hastaya çare arar gibi, hemen internetten tamir için bir servis buldum. Sabah içi dışına çıkmış bir halde, onu kucaklayarak arabaya bindirdim. İş çıkışı servisi aradık. Karmaşık yollar ve çok sayıda tarif için açtığım telefonlar sonucu, servis elemanları bizi kapıda karşıladı (gerçekten kapıda bizim için park yeri tutuyorlardı) Onlarla hikayemi paylaştım. 16 senede onunla çalıştığım her sınavı kazandığımı anlattım. Sandalyem Bürosit’in ilk modellerindenmiş ( ileride vintage olur mu bilemem ama en eskisi olacağı kesin ).Döşeme kumaşının aynısını bulunca , komple yenilenmesini istedim. Serviste çalışan 3 usta ellerindeki işi bırakıp (o kadar çok telefon açtım ki, bizim hikayemizden ziyade, orayı bir daha bulamama ihtimalimi düşünerek) sandalyemle ilgilendiler. Eskiyen yüzü, erimiş , artık neredeyse toz olan süngerleri değişen sandalyem eski gençliğine dönmüştü.

Servisten ayrılırken sekreter , ‘size bir kartımız verelim’ dedi…Yok,hiç gerek yok… 15 yıl sonra  görüşürüz, diyerek ayrıldık..

Sandalyemi, ilk günkü şevkle evime getirdim…

MEME UCU ÇATLAĞI

Ay evet, bir kez cılk yara olacak, sonra iyileşince ağrı duymayacaksınız’ derdim yeni annelere. Demek kolay...O cılk yaranın insanın içine oturan ağrısı...

Ağrıdan elinizi süremediğiniz yarayı bebeğinizin ağzına vermeniz...O emdikçe ağrıdan gözyaşları süzülürken gözlerinizden, aklınızın sadece bebeğinize yeterli  süt verip vermediğinizde olması..

Ben de yaşadım en derininden bu acıyı...Doğru emzirme tekniğini yıllarca annelere öğrettim ki, bebeklerini doğru emzirsinler.. Hem meme ucu çatlağı olmasın, hem de bebeklere bol süt verebilsinler diye. Doğru da emzirsen, olacaksa oluyormuş bu meret..Cilt yapısı, memenin yapısı daha birçok faktör etkili..Neredeyse dünyada varolan çoğu kremi de kullansan, olacaksa oluyor.

Ağrıdan ağladığım da oldu birkaç kez..Ağlamayı kendime yediremediğimden, sonraları bir yöntem buldum..Öyle canım acıyordu ki, haykırsam yeriydi..Ben de dudaklarımı ısırıyordum bağırmamak için.

Sonraları etrafımdakilerle paylaşınca bunu, yine birçok kadının bunun yaşadığını, kimisi 40 gün, kimisi 3 ay ağlayarak emzirdiklerini söylediklerinde, yine şaşırdım. Her olağanüstü olayı, acıyı ‘ normal’ yaşayan kadınlara yine beni şaşırttı. Erkekler böyle bir acı yaşasalar, bebekleri 1 kez bile emzirmezler diye düşündüm.

Yeni annelere güzel bir temenni de bulunmak isterseniz, çelikten meme ucu dileyin.

Bir de anneden ayrılırken, ‘Hoşçakal’ yerine ‘Sütünle kal’ diyebilirsiniz... 

KADINLAR

Bu başlığı atarken düşündüm acaba anneler desem mi diye.. Yok, hayır anlatacağım dirayetli durumlar sadece anneleri değil , çoğu kadını kapsıyor..

Tıp fakültesi 3. sınıftayken Kadın-Doğum dersi başlamıştı. Pratik dediğimiz, klinikte yatan hastaları görüp, hasta başında yapacağımız dersler önünüzdeki yıllarda başlayacağından, dersi sadece teorik görüyorduk. Yani tüm konular sınıfta ders olarak anlatılıyor, hiç hasta görmüyor, muayene etmiyorduk. Kadın- Doğum derslerinde ilgimi en çok ‘normal doğum’ konusu çekti. Nasıl çekmesin ki, bir mucizenin nasıl gerçekleştiğini öğreniyordum. Dersime iyi çalıştıktan sonra, doktor olan babamdan yardım istedim.  Babam da İstanbul’da en çok doğumun olduğu bir hastanenin başhekimi olan bir arkadaşına beni götürdü ve gerekli izinler alınarak doğuma katıldım..

Normal doğumun ne kadar da ‘normal’ olmadığını, her doğumun bir ‘mucize’ doğum olduğunu, kadınların kendi canlarından can verirken ,bu mucizevi olayın ne kadar zor olduğuna şahit oldum. Benim için tam bir şoktu.. Hadi, kadınlar bilmeden bir kez hamile kalıyor, zorlu bir sonal bebeklerine kavuşuyorlar. Bu kadar acı-ağrı-gözyaşı-fiziksel değişim birarada yaşanıyor..Sonrasında... Tüm bu zor tecrübe unutuluyor.. kadınlar tekrar tekrar doğuruyorlardı...

Eve gidince ‘normal’ 3 tane doğum yapan anneme ‘ bu nasıl birşeydir?’ diye hayretle sorduğumda ‘ anne olunca anlarsın’ diye klasik bir cevap almıştım. O zaman, kadınların bu zor olayı neden daha fazla büyütmeyip, insanların bunu ‘normal’miş gibi algılamasına izin vermelerine,doğumun aslında zor olduğunu bastıra bastıra söylemediklerine, feminist yanımla isyan etmiştim.

Yıllar yıllar geçip Çocuk asistanı olunca, girdiğim normal ve sezeryan doğumlarda bebeğin ilk çığlığıyla çok ağlamışlığım vardır. Hala da bebek doğup muayene etmemiz için annesinin kucağından önce, benim kucağıma bebeği aldığımda gözlerim dolar, boğazım düğüm düğüm olur. Allah’a şükrederim.

Doğumdan sonra bebekleri, anneleri hastanede yatarken ben takip ederim. Anneler doğumdan sonraki günlerde yine mucizevi bir şekilde fiziksel acılarını-ağrılarını bir yana bırakıp bebeklerini beslemenin, süt vermenin derdine düşerler.. Yani doğumdaki kahramanca dünyaya bir insan getirmenin sefasını hiç sürmezler. Hemen ayaklanır, bebeklerine en iyi şekilde bakmaya başlarlar. Yine o kadar normal karşılanır ki bu durum .

Prensesler gibi bakılması gereken yeni anne, kalkıp, kendisini ziyarete gelen misafirlerini ağırlar!

Hastaneden çıkan yeni anne, hemen evde eski hayatına döner. Sezeryanmış, dikişmiş,kanamaymış, meme ucu ağrısıymış.. Hepsi hikaye...Bebekleri ilk haftada tekrar muayene etmek için çağırdığımızda yeni anne aslanlar gibi karşımızdadır..Uykusuz geceler, dimdik ayakta geçirilen günlere rağmen sapasağlam karşıma gelirler.

İşte doğadaki bu olağanüstü yaratıklar...Kadınlar...

Saygıyla sizi kucaklıyorum.