Ne zaman bebek arabalı bir kadın görsem, ne zaman yardıma ihtiyacı olsa, etraftaki insanlar yanlarından adeta kaçarcasına uzaklaşıyor. Otobüste kucağında çocuk olan kadına, cezalı muamelesi yapılıyor, ‘çocukla sokağa çıkarsan, al sana, ayakta kal da gör’ der gibi, yer verilmiyor.
Bunların hepsini ben de yaşadım ama hiç çekinmeden yardım da istedim, yer de istedim…
Vermeyen , yardım etmeyen utansın.
Ama havaalanında sıra beklerken ağlayan, çırpınan çocuklara dayanamıyorum. Annelerinin aklından hiç en öne geçmek gelmiyor. Bu sadece Türkiye’de var.
24 Ekim’de Antalya’dan İstanbul’a dönüyorum. Pediatri kongresi dönüşü..Benim arkamda sırada bekleyen kucağında 1 yaşında bir bebeğiyle bir anne..Havaalanının giriş kapısındaki kontrol için sıra beklemekte. Anne elinde bebeğin çantası, çekmeye çalıştığı bavulu ve kucağından kaymaya çalışan bebeği ile adeta çırpınıyor. Etrafındaki insanlar –ki o hafta sonu Antalya’da iki tane büyük tıp kongresi olduğundan doktor olma olasılığı yüksek kişiler – arasında sanki görünmezler. Kimse yardım önermiyor…Bavulumu sırada bıraktım, sıranın arkasında bekleyen kadının yanına gittim, yardım etmek istediğimi söyledim. Kadın inanamadı, ‘Nasıl?’ der gibi baktı..Bavulunu aldım, beni takip edin lütfen diyerek, kadını güvenlik kontrolünün yapıldığı kapıya getirip eşyalarını X ray cihazına yerleştirdim...Sırasını aldığım bey yüzüme baktığında ‘Bebeği olan bir anneye yardım ediyoruz’ deyip bavulumun yanına döndüm.
Biraz sonra güvenlik kontrolünden geçtikten sonra Check-in kuyruğunda bizim bebek ve anne yine en sonda sıra bekliyor. Aynı şeyi yine yaptım. Gidip sıranın en önüne onları bıraktım.
29 Ekim’de kızımla beraber yurtdışına gitmek için uçak kapısındaki son kontrole biraz geç kaldık. Arkamızda birkaç insan olmasına rağmen, bebek arabamızın katlanıp açılması gerekliliğini düşünerek, bizi acele etmemiz için uyardılar. Zaten elimizden geldiğince hızlı hareket ederken, bebek arabası ve elinde kızımın çantası olan eşime yardım etmeleri halinde daha hızlı hareket edeceğimizi söylediğimde, bu durumun onları hiç ilgilendirmediğini belirten kaba bir cevap verdiler (Aslında bu durumu THY yer hizmetlerine şikayet etmem gerekirdi)
Yurdışında yaşadığım sürede ve seyahatlerimde hep bebeklere öncelik verildiğine şahit oluyorum. İstanbul’dan bu şekilde ayrıldıktan sonra, sanki bu ‘farklılığı’ gözüme sokarcasına olan olayı da sizle paylaşmak isterim. 1 Kasım’da Berlin havaalanında İstanbul uçağına binmek için beklerken, henüz yolcular uçağa çağırılmadan bir Alman görevli (uçak şirketi yine THY ama yer hizmetleri ve insanların mentaliteleri farklı) bebek arabası olan ailelerin yanına gelip, arabalarını katlayıp, arabaları aldı ve bizleri sıranın en önüne götürdü..İşte budur, insana , çocuklara saygı…
Bu toplumun çocukları sevdiğine, onlara değer verdiğine ne yazık ki inanmıyorum. Kimse kendi çocuğundan başka çocukları sevmiyor, değer vermiyor.
Bir Çocuk Doktoru olarak üzülüyorum L
